Oorlogen worden altijd groots besproken in het nieuws, maar de verhalen achter 'de oorlog' komen veel minder vaak aan bod. Voor zover er 'de oorlog' is, want voor iedere militair is zijn of haar uitzending anders. Door het gebied waar naartoe gegaan wordt, de situatie, de gebeurtenissen, maar vooral ook door de eigen persoonlijkheid en insteek. In deze serie belichten we iedere keer een veteraan en zijn verhaal.
Daarmee beginnen we bij Barry Jacobs. Halverwege 2012 verliet hij defensie en inmiddels is hij actief bij SABIC in Bergen op Zoom. Daarnaast kennen veel mensen Barry als raadslid van de VVD. Officier én politieke aspiraties? Geen logische keuze, of toch wel?
Jeugd
Alles vindt zijn oorsprong in Barry's jeugd. "Mijn ouders gingen uit elkaar en mijn vader is op jonge leeftijd overleden. Ik heb altijd het gevoel gehad om voor dingen te moeten knokken. Als je wat wilt bereiken, dan zul je je daarvoor moeten inzetten. Je moet immers zelf iets van je leven maken!"
Hij volgende het atheneum op het Molleryceum in de tijd dat Bosnië veelvuldig in het nieuws was. Dat was voor hem één van de motivaties om in het leger te gaan. "Na het atheneum leek de Koninklijke Militaire Academie (KMA) de logische keuze. Ik legde de lat hoog en wilde een uitdaging. Niet alleen op mentaal, maar als infanterist ook op fysiek niveau."
WTC
Barry doorliep de opleiding met veel plezier en ronde deze in september 2001 af. Nog steeds met een uitzending naar Bosnië in het achterhoofd. In die periode nam hij deel aan een oefening met nieuw materiaal in Duitsland. "Er was daar een tent met grote TV schermen. Daar zagen we hoe de vliegtuigen in het WTC vlogen. We keken elkaar aan en zeiden, we gaan helemaal niet naar Bosnië, maar Afghanistan."
En zo geschiedde, want na de invasie van Afghanistan werden onder andere de Nederlanders ingezet om de orde te bewaken. Barry zat er van mei tot augustus 2003. "Ten tijde van die uitzending was ik drieëntwintig. Uitgezonden worden isbest spannend: . Je bent ver van huis en draagt een grote verantwoordelijkheid. "
Aanslag
Zijn eenheid werd gestationeerd in Kabul. "Ik had de verantwoordelijkheid over een eigen gebied, Bagrami, daar woonde 80.000 man. Bij het maken van de planning zorgde ik ervoor dat er 24/7 een groep in het gebied was, met minimaal ook 's nachts één patrouille. " De uitzending verliep voorbeeldig en slachtoffers vielen er gelukkig niet. "We hebben als peloton één aanslag gehad. De hulplading ging wel af, maar de hoofdlading niet, we hebben geluk gehad."
Geluk
In dat specifieke geval speelde geluk misschien een rol, maar logisch blijven denken en niet in patronen vervallen is ook belangrijk. Een voorbeeld is het uit voorzorg wegklappen van nummerplaten van voertuigen tijdens patrouilles. "We hebben daarover nog ruzie gekregen met de Marechaussee" , lacht Barry. De kans op een aanslag is echter veel groter als men te weten komt dat een bepaald voertuig op vaste tijdstippen langskomt.
Ondanks de continue dreiging was het ook een mooie tijd. "Op uitzending liep alles soepel. Je groeit in vertrouwen, hebt een goede band. Van de buitenkant lijkt het leger hiërarchisch, maar je moet elkaar vertrouwen in het maken van juiste keuzes. " Vriendschappen en ingezet worden waarvoor je getraind bent voelden volgens Barry fijn. "Op uitzending valt alles waarvoor je getraind hebt op zijn plek." Buiten uitzending was hij als officier overigens verantwoordelijk voor het op peil houden van de 'skills&drills' van zijn peloton.
Zijn tweede uitzending naar Irak was heel anders dan de missie in Afghanistan. In Irak werd hij verantwoordelijk voor de beveiliging van de bataljonscommandant. Barry werd gestationeerd in Al-Muthanna , een Sjiitische provincie. "Ze waren blij met onze aanwezigheid, ook op plekken waar het af en toe iets spannender werd." Tijdens zijn taak als 'beveiliger' reisde hij veel en ontmoette hij gouverneurs, hoofden van de politie en andere belangrijke personen.
"Je doet daar aan wederopbouw, het openen van scholen en waterputten slaan. Op het eerste zicht niet echt taken voor Defensie, maar het hoort er zeker bij." In Irak zijn het de kleine dingen waar hij van genoot. Bijvoorbeeld mensen gelukkig zien, omdat ze mogen stemmen. Daar mag men volgens hem in Nederland wel bewuster van zijn: "Dat mensen hier niet gaan stemmen, gaat er bij mij niet in."
Beide missies hebben hem gesterkt in zijn keuze voor Defensie. "Ik ben trots dat ik een bijdrage aan de conflicten van mijn generatie heb kunnen leveren", klinkt het stellig. Een gezin met twee jonge kinderen én minder carrièrekansen in het leger deden hem desalniettemin besluiten uit dienst te gaan.
Het leger leerde hem veel en gaf eveneens veel verantwoordelijkheid. Trauma's of problemen hield hij niet aan de uitzendingen over. "Als ik in Nederland in de auto zat na een uitzending, keek ik de eerste periode altijd wel wat mensen met hun handen deden" , herinnert hij zich nog goed. "Maar na een tijdje gaat dat vanzelf over."
"Ik heb het om ideële reden gedaan, om mijn steentje bij te dragen aan wereldvrede. Oké, dat klinkt ook wat overdreven. Vrede en veiligheid" , lacht hij. Dat idealisme komt eveneens naar voren bij de politiek. "Als raadslid draag ik op mijn manier bij aan mijn omgeving, niet met een wapen natuurlijk. Ik ben verschrikkelijk blij dat ik gemeenteraadslid mag zijn, als is het maken van keuzes soms lastig."
In beide functies deelde hij één filosofie. "Je moet mensen helpen als ze het zelf niet kunnen, maar een schop onder hun kont geven als ze niet willen." Het leger mist hij niet, maar als er morgen een telefoontje voor een uitzending komt, weet hij dat het wel zal gaan kriebelen. Met een gezin thuis, is de keuze echter snel gemaakt.
